Na een drukke werkweek luid je het weekend in met allerlei gezellige bezigheden en uitstapjes. Gewoon even iets anders dan het werk. Lekker ontspannen en volop aandacht voor je kind.  

Je neemt je kind mee op speelafspraakjes, gaat nog even bij oma/opa/ooms/tantes op bezoek of zij komen gezellig langs, dan is er ook een verjaardag waar jullie voor zijn uitgenodigd en tussendoor neem je je kind ook nog eens mee om snel boodschappen te doen. Wanneer jullie ’s avonds aan tafel schuiven voor het eten is het inmiddels al later dan gebruikelijk. 

En dan barst je kind uit. 

Huilen, huilen, huilen. Je kind wilt niets eten. Alles wat je aanbiedt wordt geweigerd met een nog sterkere brul. 

Je vraagt je af…Wat is dit nou? Wat is er gebeurd? Je kind dat normaal het eten makkelijk zo naar binnen werkt, wil nu niet eens het bordje zien. 

Je denkt, m’n kind had het toch prima naar z’n zin vandaag. Familie gezien, vriendjes/vriendinnetjes gezien, ook nog samen op pad geweest… Het ging allemaal van een leien dakje en dan krijg je dit bij het eten. Je begrijpt het even niet.

Herkenbaar?

Je kind is mogelijk overprikkeld geraakt en uit dit door te huilen. 

Hoogsensitieve kinderen kunnen de hele dag ‘zonder problemen’ meedoen. Ze gaan mee in de stroom en geven minder goed aan wanneer het allemaal teveel voor ze is. Als ouder kun je dan denken dat je best nog iets kleins kunt ondernemen met je kind, want het gaat toch goed. 

Het lijkt misschien goed te gaan, maar het kan zo maar zijn dat je kind de hele dag al van alles heeft opgepikt van anderen of de omgeving.

Emoties van jullie als ouders maar ook van dat bezoek waar jullie zijn geweest (of als zij bij jullie zijn geweest), de sfeer tijdens dat speelafspraakje, die vreemde geuren en alle geluiden in de supermarkt maar ook terwijl jullie zo onderweg zijn van de ene plek naar het andere. Allerlei prikkels die onbewust binnenkomen. Je kind heeft tijd nodig om dit allemaal te verwerken. 

Wanneer er te weinig rustmomenten zijn voor je kind, dan raakt het overprikkelt. En een van de manieren waarop je kind dit vervolgens uit, lijkt voor jou als ‘uit het niets huilen’. Maar je kind kan dit ook uiten door te klagen over moe zijn, buikpijn of hoofdpijn. Of je kind trekt zich juist terug en is niet meer bereikbaar voor je. Je kind valt stil en reageert nergens meer op. Je kind probeert op deze manier verdere prikkels buiten te houden. 

Het beste wat je kunt doen is overprikkeling zoveel mogelijk voorkomen.

Eén van de dingen die daarbij nodig is te zorgen dat je kind over de gehele dag voldoende rustmomenten heeft om alle binnenkomende prikkels te kunnen verwerken.

Voor ieder kind is dit weer anders. Waar het ene kind na ieder ondernomen activiteit misschien een half uur of uur nodig heeft, heeft de ander wellicht voldoende aan 1 lange rustmoment halverwege de dag. 

Kijk daarom op welke andere momenten je kind nog meer zo reageert. Wanneer is dat? Hoe zag dat moment, die dag of week eruit? Wat voor activiteiten en bezigheden hadden zowel je kind als jij en eventuele broertjes/zusjes. Wat is eraan voorafgegaan? Wat heb je daarmee gedaan? Zie je een patroon? 

Eigenlijk wil je dus de signalen herkennen van je kind. Wanneer je meer bewust bent van de signalen bij jouw kind dan kun je een overprikkeling bij je kind ook beter voorkomen.